Yapboz

 

Yapbozun eksik parçası 

Sen gelince hayatımdaki tüm resimler daha anlamlı 

Bakarak anlıyorum tüm yaşanılan hisleri 

Sevilen tüm zamanların içinde seninle kayboluyorum 

Hırçın denizler aştım senin için 

Bağırmak isterken susturan insanlarla karşılaştım

Zamanını aldım tüm saatlerin 

Durdurdum benliğimi sen gelene kadar 

Hoşçakal diyene hep elveda dedim 

Bilirsin yağmur yağarsa göle dönüşür 

Hırçınlık elbet bir son bulur 

Bilinmez tüm çamurlu yollar aşıldığında kuru bir toprağa dönüşür 

Geldiğinde anladım 

Bilinmez yollar ufuklarda daha aydınlık 

Yapboz tamlanmış 

Siyah olan hayatım rengarenk aydınlanmış 

 

Hissedebileceğin bir kalbin varken 

Yok yere görmezden gelmeyi mi tercih ediyorsun

Çıkışlar hep başka yönlere doğru 

Doğruyu bulmuşken

ki zira inanıyorum ki bu bulduğun eşsiz bir kalp

Onu öncelikle içinde barındırıyorsun

miş li mışlı yaşam çok ayıp 

ne hissetmekle kalıyorum, ne uzağındayım, ne yakınındayım

bir küçük pıhtının tüm çevresinde koşar adımlarla çevrelediğim yerdeyim

uzak kalmak istemezken

uzaklaşmak için çokça çırpındığım yerdeyim 

akşam gün batımında istemez misin elinde bir şarap 

sevdiğin yanında kah öpücük kah gülücük 

ama hayat diyor ki 

vah bu hisler 

ah giderse 

yarım yamalak kalırsan baharın ortasında 

elinde sadece tanelerle 

kaygılar bozulmaya menzilli 

düzeltelim be şunları hadi şimdi 

 

Tamamlanmayan bir şeyler var içimde sana dair 

Bir ucundan tutsam dudağının 

Sana gelmek için sabırsızlığın pirindeyim

Kocaman bir lambayı elimde tutmuş 

Işığıyla kendimi aydınlatmaya çalışıyorum 

Ne zaman baksam sağa sola kendimi incitmeden sana doğru parçalanan saçlarımla 

yerlerden tellerimi topluyorum 

Biraz ruhumu anımsamak için sana doğru yeltendim bugün 

Ruhum sende kaldı 

Saçlarım ellerimi doldururken geçmişe dair 

Göğsünde huzur bulan bir ruha ait bedenim 

 Sus kızım bahsetme kimseye 

Bende bilmiyordum ki zaten 

Sırtımda olan bu çiziklerin nerden geldiğini 

Kalbimin üzerindeki bunca yaramın derinden her gün kanamak isteyeceğini 

Anımsamak bazen delice cesaret ister 

Yarım ve buruk olan her şey tamamlanmak ister 

Dalga geçiyor gibi sevdiler 

Kanatmayın dedikçe 

Başımı okşasalar iyi hissedecekken 

Başka yerlerimizi okşamayı tercih ettiler 

Bende böyle olsun istemezdim, kim isterdi ki ? 

Ruhum böylesine hırçınlaşmak isterken 

Ses tellerim çatallaşıyor 

Susmaması gereken yerde 

Susması için çaba gösterdiler hep 

Hırslarını aldılar ellerinden 

Yerine sevgi de koymadılar zaten 

Acımasız olan bu kadar güzel sevebilirken herkesi 

Zorbalanan masum bir kız çocuğu oldum 

Belki konuşsam anlarlardı

Ama 

Bir gün intiharı meyil edecek kadar olay yaşamışken

Hayatı bu denli sevmekte sevdaya  dahil mi ? 

 Esiri olduğumuz bu hayatların derme çatma evlerinde yağmurda ıslanarak geçti vakitlerimiz

Baksak çok ümit verir gibiydiler

Kırıp gittiler kemiklerini kalbimizin

#Sibel

 Suçlar alemi 

Tüm yaşamın içinde yaşanmamış bir yaşam enerjisi 

Dokunmaya bile kıyamiyorum o masum duvar resimlerine 

İçlerinde binlerce anlatılmaya kıyılamayan hikaye vardır eminimki 

Belki maskelediğimiz bu suratlar 

Hınca hınç dolu öfke kontrolü olmayan sabahları yaratttı bizler için 

Hikayelerin çoğu hep yarım kalmış tamamlanmamış astarı olmayan bulut hikayeleri ile dolu 

Saklanılmış 

İçine atılmış 

Konuşmaya bile cesareti olmayan bizleri 

Hep içinde barındırmış 

 

Bilinmez bir akşam saldırıya uğradım 

Kalbimden yaraladı 

Bende susup köşeye acımın geçmesini bekledim 

Vazgeçmedim 

Oluk oluk kan aksada 

İki dudağın arasında kalmış tek bir söz kurtarabilirdi hayatımı 

Gel 

Sevgilim,

İcimde bir huzursuz oluyor ki sorma 

Her geçen gün hızlıca geçen saatler 

Ama bende durmuş zaman 

Sende kaldım

 Zavallı 

Kimsenin bilmediği bir çamur iziyle uyanmak her sabah 

Kara lekenin içinde kaybolan dünyaların içinde barındırmaktan en çok korktuğun duygulara adapteyim

Hırçın nazlı bir şeytan gibi 

Minik ama masum bir kız çocuğunu oynuyorum 

Ve büyüdükçe 

Tüm dünyaya olan inancımı kaybediyorum 

Belki

 

Tam olarak neresindeyiz 

Karınca kadar göründüğün bu dünyanın 

Hesabına girsen belki çıkılmayacak kadar derin 

Görünmeyecek kadar narin 

Sessiz, ıssız ve berrak 

Tüm fikirler bulamaç olmuş gibi zihnimde 

Aslında hiçbir şeyiz

Bazen korkuyorum biliyor musun 

Şu içimdekiler dile gelir konuşursa belki diye  

Ya biri öğrenirse yaşadığım her şeyi 

Ya da beni de bu pis elleriyle kirletirler mi 

Saklanabilir miyim o zaman mağara deliklerine 

Kim bilir

Çıplak kalmış hissediyorum 

Ki zira tüm çıplaklığımla her şeyi kendim için feda ediyorum 

Utanıyorum aslında 

Belki biraz daha akli selim olsaydım da olsaydı tüm şu olanlar 

Bende bu kadar bastırılmış hislerle 

Kendimi kanıtlamak zorunda kalmasaydım 

#sibel 

 Kelebek

Seni anmak için sessizliği bekledim 

koca bir gecenin nam saldığı ve herkesin başıma toplandığı o gece sana odaklanıp ayırmamak için gözlerimi 

Biliyorum kendiliğinden geçemeyecek kadar derin izlere sahip 

Tırnaklar fazla kalın 

Ruh çok ince 

Bense anlamlanması için açılmayacak kutuları üst üste koyup 

Merak ettirdim kendime 

Pandora gibi karanlık fakat içersinde yer alan kelebeği görmek için delirir vaziyette 

Ellerimi hissetmiyorum 

Dokunduğum her yer parmaklarımdan kanları süzdürüyor 

Bir beze sürsemde geçse keşke desem kutu yarım kalıyor 

Güçlü değilmiş, kelebek olmak için 

Oysa ben savasci hırçın 

Seni anmak için sessizliği bekledim 

#sibel 

Kendini bilmez bir çiçek tanesi

 

Hayat bu biliyorum 

Çokta önemli değil diye düşünerek yaşıyorum 

Etrafımdan yediğim tüm saplantılı hikayeleri kendi içimde bir nebze sakinleştirip öyle doğaya serpiştiriyorum 

Uyanıp her gün bir avuç hikaye ile ne yedüğü bilinmez bir ufka merhaba diyorum 

Görülmez bir hikaye benimki 

Sadece yeni bir sayfa açmadan devam etmek için diretiyorum

Kaçmak zayıf insanların işi 

Ben üzerine giderek dik duruş sergiliyorum